چقدر سعی میکنیم تو زندگی مون شاد باشیم؟جدی بودن در کارها رو با اخمو بودن اشتباه میگیریم؟ذهنیت بچه هامون از ما چیه؟یه پدر و مادر جدی که نمیتونن باهاشون راحت باشن و احساس غریبگی میکنن؟این مشکلات زندگیه که آدم ها رو وادار میکنه به شاد نبودن یا نوع تربیت و پرورش آدم ها؟
بعضی ها خیلی راحت در مورد دیگران قضاوت میکنند،تصمیم میگیرندو به دیگران توهین میکنند، وقتی هم متوجه اشتباهشون میشند!!البته اگه بشند،حتی زحمت یه معذرت خواهی هم به خودشون نمیدن.
خیلی بده آدم رو بر خلاف میلش بفرستن جایی که دلش نمیخواد.حالا میخواد ماموریت کاری باشه یا هر چیز دیگه ای. تازه بهت بگن یا برو حق الزحمه اش رو بگیر یا اینکه آخر برج خودت میدونی و اقساطی که داری.
شانس هم نداریم.مردم رو میفرستن خارجه ماموریت.مارو میفرستن جایی که روز به روز پس رفت داره عوض پیشرفت.
البته خوبیش اینه که آدم قدر نعمت هایی که داره رو میدونه و کمتر ناشکری میکنه.
هیچ غذایی رو به اندازه کشک و بادمجان دوست ندارم.و اصلا از خوردنش سیر نمیشم.هرموقع هم از من سوال میشه که غذا چی درست کنم،میگم کشک و بادمجان.
وقتی هم روش نعنا داغ و کشک میریزن و کنارش هم سبزی خوردن و نون سنگک میذارن دیگه واقعا عالیه.به نظر من که از هر غذایی لذیذ تره.
خوب هرکی یه سلیقه ای داره.
خوب اینم از این.
یه چند روزیه خودمون و کامپیوتر و موس و کیبورد و مغز خرسی مون داریم باهم تلاش میکنیم که بیام اینجا.بالاخره اومدم.البته هنوز خیلی چیزها رو بلد نیستم.یاد روز اولی که رفتم مدرسه افتادم.تنها تو یه جای بزرگ و عجیب غریب و متفاوت با خونمون.منم با دهن باز وایساده بودم وسط راهرو مدرسه و به در و دیوار و کلاس ها و اون آقاهه با خط کش نگاه میکردم.الانم همونه .الانم دهنم بازه دارم به این پنجره ها و کلید ها و شکل ظاهری اینجا نگاه میکنم.مطمئنم یه روز به ای حالت الانم میخندم.
بالاخره زمان میبره تا با اینجا آشنا بشم و راه و چاه رو بلد بشم.
